Pamieć o Żołnierzach Niezłomnych

"Ojczyzna to ziemia i groby. 

Narody tracąc pamieć, tracą życie" 

(C. K. Norwid).

15 marca 2019 r. w Gimnazjum w Czernikowie bardzo uroczyście, przy niespotykanej frekwencji uczniów z tej Gminy, podsumowano IV edycję Gminnego Konkursu Wiedzy o Żołnierzach Wyklętych. Zostałem poproszony nie tylko do udziału w tej uroczystości, ale także podzielenia się refleksjami o żołnierzach niezłomnych z Ziemi Dobrzyńskiej, m. in. o Marii Sobocińskiej ze Skępego i Teofilu Jurkiewiczu z Głęboczka k. Obór - emigrantów do Szwecji i Francji. 

Animatora tego fragmentu narodowych dziejów Dobrej Ziemi Tomasz Lewandowski - organizatora Stowarzyszenia "Związek Jaszczurczy" - określiłem "niezłomnym kusztoszem pamięci o tych żołnierzach". Dziekuję Panu i Pana dzielnym Współpracowniczkom za to wartościowe dzieło.

Na zakończenie podsumowania wystąpił z przejmujacym (autorskim) koncertem bard Pamięci Żołnierzy Wyklętych, Andrzej Kołakowski z Gdańska. (zdj. z urocz.- profil T. L.)

Na pierwszy piątek Wielkiego Postu (bez komentarza)

Nasze słowa nic tu nie znaczą!

" Jezus udał się na Górę Oliwną.  Rano znowu przybył na teren świątyni i cały lud zaczął się zbierać przy Nim. On usiadł i uczył ich.  Wtedy uczeni i faryzeusze przyprowadzili jakąś kobietę, przyłapaną na cudzołóstwie. Postawili ją pośrodku  i powiedzieli Mu: "Nauczycielu, ta kobieta została przyłapana na występku cudzołóstwa.  
W Prawie Mojżesz kazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?"  Mówili to dla poddania Go próbie, by mieć coś do oskarżenia Go. Na to Jezus pochyliwszy się rysował palcem po ziemi.  
Gdy nie przestawali Go pytać, wyprostował się i rzekł im: "Kto z was bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem".  I znowu pochyliwszy się, rysował po ziemi.  
Gdy oni to usłyszeli, zaczęli jeden po drugim odchodzić, zaczynając od starszych. Został sam i ta kobieta, stojąca pośrodku.  
Jezus wyprostował się i zapytał ją: "Kobieto, gdzie są? Żaden nie wydał na ciebie wyroku?"  Odpowiedziała: "Żaden, Panie". Jezus rzekł: "I ja na ciebie wyroku nie wydaję. Idź, a odtąd już nie grzesz".

 (J, 8, 1-11)

Utwór muzyczny powie więcej niż... milczenie:

⇓

Podaruj mi Panie, Twoje przebaczenie

W sercu Dobrej Ziemi.... OBORY

Kościół i klasztor Ojców Karmelitów, Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej z łaskami słynącą (koronowaną w 1976 r.) Figurą M.B. Bolesnej, fundowany w 1605 r. wciąż potrzebuje wsparcia... także intelektualnego i duchowego.

Poniżej zestawiamy ilustracyjnie najważniejsze opracowania dotyczące tego ważnego dla Kościoła i Ziemi Dobrzyńskiej miejsca, poprzedzone ich zestawem bibliograficznym:

1. Smoleński M., Cztery kościoły w ziemi dobrzyńskiej, Lwów 1869.
2.  Załuski W., Cudowna figura Matki Boskiej Bolesnej w Oborach 1605-1905. Pamiątka 300-nej rocznicy sprowadzenia figury Matki Boskiej Bolesnej z Bydgoszczy do Obór, Płock 1906
3. Krajewski M., Sanktuarium Maryjne Ojców Karmelitów w Oborach. Zarys dziejów, architektury i kultu, Obory 1984
4.  Malicki A., Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach, Obory, (Bydgoszcz 2003).
5. Marii Strużyńskiej wspomnienia z lat wojny i okupacji (1939-1945), opracował, wstępem i przypisami opatrzył M. Krajewski, Rypin 2007.
6. Krajewski M., Tronująca w sercu tej ziemi. Wołanie o powrót do korzeni, Rypin 2005.
7. Krajewski M., W sercu tej ziemi, Rypin 2000.
8. Krajewski M., Mietz A., Zabytki Ziemi Dobrzyńskiej. Przewodnik bibliograficzny, Włocławek 1996.
9. Krajewski M., Za wiarę i polskość. Duchowieństwo Ziemi Dobrzyńskiej w powstaniu styczniowym i walce o wolność narodu i Kościoła po jego upadku, Lipno 1992.
10. Krajewski M., Tronująca w sercu tej ziemi. Wołanie o powrót do korzeni, Rypin 2005. 
11. Deo et Matris. Almanach religijnej poezji ziemi dobrzyńskiej, wybrał, opr., wstępem i przypisami opatrzył M. Krajewski, „Biblioteka Dobrzyńska", t. 4, , Rypin 2011.
12. Konopnicka M., W Oborach (z suplementem), do druku przygotował, wstępem poprzedził i przypisami opatrzył M. Krajewski, „Biblioteka Dobrzyńska”, t. 5, Obory-Rypin 2013.
13. Krajewski M., Z krwi Waszej posiew wolności. Ludzie i miejsca powstania styczniowego na ziemi dobrzyńskiej, Rypin 2013.
14. Krajewski M., Okolica z „Dobrzyńską Częstochową”. Gmina Zbójno koło Obór w Ziemi Dobrzyńskiej, zwanej Dobrą Ziemią, Brodnica-Zbójno-Obory 2016.
15. Krajewski M., Oborzańskie Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Pani i Królowej Ziemi Dobrzyńskiej, Kraków-Obory-Brodnica 2016.

Dwa razy się rodził? Jeszcze wokół daty urodzenia Frycka.

            Mimo iż minęło ponad 200 lat od narodzin Fryderyka Chopina, wciąż nie ustają dyskuje, czy urodził się on 1 marca, czy też - jak chcą niektórzy - 22 lutego.

W dniu 1 marca 1810 r. w niewielkiej posiadłości Żelazowa Wola na Mazowszu, jako syn Mikołaja i Justyny z Krzyżanowskich „zacnego acz niebogatego rodu szlachcianki”, Chopinów, na świat przyszedł Fryderyk Franciszek Chopin^[1]. Nikt nie mógł przypuszczać, że narodziło się dziecko cudowne, o wyjątkowej duchowości i wielu talentach, a i późniejsza niejednolitość w zapisie dziennej daty urodzenia miała mieć wymiar niemal mityczny. Nie mogło więc obejść się w ciągu minionych dwóch wieków od miłych kontrowersji wokół tej daty i to nie tylko wśród jego biografów, ale także poetów. Sięgnął więc i do tego wątku Franciszek Karpiński (1920?^[2]-1997), który pisząc dwutomowy poemat pt. Chopin, zatrzymał się także nad datą urodzenia Frycka, bowiem tak tytułowali go rodzice, szkolni koledzy i przyjaciele:

            „Dniem narodzin był czwartek, zatem w lutym.

            Gdy Fryc dorośnie Paryżu napisze,

            Że się urodził (i w tym był obkuty):

            Pierwszego marca. Toć jakby afiszem

            Ogłaszał datę. Rzetelną. Narodzin!

            Wielu badaczy z tą datą w pakt wchodzi.

           

            A zatem Chopin dwa razy się rodził?

            U mnie codziennie. Duch szepcze, że w Lutym!

            Józef Morawski (ksiądz) główeczkę schłodził

            Wodą z Brochowa, zlaną w płaczu sutym.

            Przewidział ślepy Mazur skąd ten krzyk z Brochowa.

            Dał o sobie znać. Dokument się chowa…”^[3].

---

^[1]              H. Opieński, Chopin (z 74 ilustracjami), Warszawa 1937, s. 14.
A. Hedley, Chopin, Łódź 1949, s. 11-13 zanegował fakt urodzenia Chopina w dniu 22 lutego 1810 r. na podstawie danych uwidocznionych w metryce spisanej w parafii Brochów koło Żelazowej Woli. Kwestii nie rozstrzygnął do końca współczesny chopinolog, Mieczysław Tomaszewski, Chopin, (w:) Wielka encyklopedia PWN, t. 5:2001, s. 506), podając: „Chopin, Szopen, Fryderyk Franciszek, ur. 1 III (22 ?) 1810, Żelazowa Wola”. Identyczny zapis, z podaniem daty „22 luty” z pytajnikiem znajdujemy w innej współczesnej encyklopedii: Chopin Fryderyk Franciszek, (w:) Britannica. Edycja polska, t. 7:1998, s. 107. Gdy chodzi o zapis w metryce spisanej w parafii brochowskiej, zapewne jest to błąd organisty, do którego kompetencji należały m. in. kwestie prowadzenia dokumentacji urodzeń. Fryderyk Chopin, jak i jego rodzina za właściwy dzień urodzenia zawsze podawali 1 marca. Taką datę podał Chopin, gdy w styczniu 1833 r. zostawał członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego Paryżu: http://pl.chopin.nifc.pl/chopin/life/calendar/year/1810/6.03.2010. Mimo to na tablicy inskrypcyjnej z sercem Chopina w kościele pw. Św. Krzyża w Warszawie widnieje data 22 lutego 1810 r.

^[2]              W biografistyce przyjmuje się, iż data urodzenia F. Karpińskiego jest niepewna.

^[3]              F. Karpiński, Chopin. Wielkie poematy, t. 1, Poznań 1997, s. 65-66.

W Szafarni Frydek wykonał także skomponowanego, bądź – jak chcą niektórzy – zaimprowizowanego właśnie tam Mazurka, zwanego „Żydkiem”. „Żydka” grał Chopin w Szafarni publicznie co najmniej dwa razy: w dniu 15 sierpnia, o czym pisał w „Kuryerze Szafarskim” w dniu 19 sierpnia 1824 r. oraz 1 września tegoż roku, o czym z kolei donosił w „Kuryerze” z dnia 3 września. „Kuryery Szafarskie” były więc muzyczną kroniką wakacyjnych wojaży Chopina po Ziemi Dobrzyńskiej.

Jak zdołał ustalił Oskar Kolberg, „Żydek” była to pierwotna wersja Mazurka As-dur op. 7 nr 4, zaś jeden z pierwszych chopinologów Ferdynand Hoesick na początku XX wieku dodał, iż autograf tego utworu ofiarował swego warszawskiemu przyjacielowi, Wilhelmowi Kolbergowi, bratu Oskara, do którego Chopin pisał list z Dusznik 18 sierpnia 1826 r. M. Tomaszewski dodaje z kolei, że w Szafarni powstały dwa inne mazurki i trzy polonezy. Nawet, gdyby do tej ostatniej informacji, z różnych powodów, mieć ograniczone zaufanie, to rację miał Adam Zamoyski, który zauważył: „Kiedy we wrześniu wrócił do Warszawy, głowę miał pełną nowych melodii” . I to było najważniejsze!

Przez całe lata trwa dyskusja, czy ów „Żydek” był istotnie Mazurkiem a-moll op. 17 nr 4, czy też Mazurkiem As-dur? Zgodziwszy się, że „Żydek” to Mazurek a-moll, nie wszyscy potwierdzają, że improwizowany latem 1824 r. w Szafarni utwór był właśnie tym mazurkiem. Jak ustaliła to kompetentnie Hanna Wróblewska-Straus, część biografów, m. in. Marceli A. Szulc, Zdzisław Jachimecki, Bronisław Sydow i Krystyna Kobylańska, utożsamiają „Żydka” z Mazurkiem a-moll op. 17 nr 4. Przeciw tej interpretacji wypowiedzieli się m. in. Janusz Miketta, Józef M. Chomiński oraz Tadeusz A. Zieliński. J. Miketta zaprotestował nawet zdecydowanie: „Jakaś nieszczęsna „tradycja” nazwała ten Mazurek „Żydkiem”, zaś Józef Chomiński stanowczo potwierdził, iż porównywanie improwizowanego w Szafarni „Żydka” do Mazurka a-moll op. 17 nr 4 jest nieporozumieniem, bowiem ten ostatni reprezentuje „dojrzałą formę stylizowanego mazurka ze wszystkim właściwościami stylu Chopina”. Jeszcze dalej w ocenie tej dość kontrowersyjnej sprawy poszedł Tadeusz A. Zieliński, który zauważył, iż w „Żydku”, o którym dwukrotnie pisał Chopin w „Kuryerze Szafarskim”, zapewne występowały melodie żydowskie, których trudno doszukać się w Mazurku a-moll. Innego zdania był A. Hedley, który pisze: „Wystarczy spojrzeć na Mazurka a-moll, op. 17, nr 4, naszkicowanego w czasie tych wakacji, choć znacznie później wydanego, gdy kompozytor czuł się bardziej pewnym siebie, aby dostrzec bezpośredni wpływ tańców i piosenek grywanych przez wiejskie kapele na odpustach i weselach]. Tu na Ziemi Dobrzyńskiej do tej ostatniej opinii jesteśmy wyjątkowo przywiązani.

Tablica pod chórem kościoła klasztornego w Oborach fundowana przez autora w 1999 r.

"Szafarski" mazurek a-moll, opus 17 F. Chopina